Çocuğunu yönlendiren, doğruyu yanlışı ayırt etmesini sağlayan anne babaların yerini artık “sigara içiyorsun boğazlarım acıyor “diyen 3 yaşındaki yavrudan “anne benimle ilgilen telefona benden daha çok vakit ayırıyorsun “diyen 12 yaşındaki ortaokul öğrencisinden tutunda ” baba şu bilgisayarın başından kalksan da ben ders çalışsam” diyen lise çağındaki oğluna ” parasını eşşek üzere çalışıp ben ödeyeyim ne hoş yaa arkadaşlarla toplanıp oynadığım baş dağıttığım vakitlerimin sana hesabını mı vereceğim lan “diye karşılık veren babalarımıza kadar nelere şahit oluyoruz.
Bir danışanın oğlunun öteki bir okulun öğrencileri tarafından rahatsız edilmesi ile başlayan vaktin içinde zamansızlığı yaşayan ve yaşatan ailesine anlatmak için ne kadar efor sarf ettiğini ancak dinlemeye bedel bulunmadığı için onu bu kadar kolay bir yardımdan yoksun bırakmanın bedelini uyuşturucudan nasıl kurtarabiliriz boyutuna gelen sürecin ne kadar derin bir tahribat yaşattığını gözyaşlarına şahit olduğumuz anneden dinlemek gerçekten çok acı verdi.
Neleri kaybettirdik bu çocuklara, kitap okumak, müzik dinlemek, aile oyunları, birlikte yürüyüş, piknik uçurtma uçurmak,balık tutmak, kolunun altına alıp denize birlikte bakıp gelecek hayalleri kurmak, ailece oturup sinema izleyip yorumlardan çocuklarını tanımaya çalışmak için seferber olan anne babalar nerede.
Sanırım hepimizin ortak sorunu haline geldi anda kalamamak anı yaşayamamak.
Ölmüş bir ruhu ayağa kaldırmak zordur lakin imkansız değildir. Diriltmek için canlı olmak, tehlikeyi sezebilecek ferasete sahip olmak gerekir. Bizi ailemizden sevdiklerimizden, ilahi isteğe hizmet etmekten alıkoyan ne varsa el etek çekmek, herşeyi istikrar içinde yürütmek, örnek olmak, öncü olmak gerek….
Büyüklerinin daima kendini geliştirmeye çalıştığını gören çocuk büyük düşünmeye aday çocuktur. Zira yaşayarak öğreniyor önünde örnek var gösterilen kıymeti .yapılan işin getirilerini görüyor tıpkı hürmeti görmek isteyecektir.Unutulmamalı ön tekerlek nereye giderse art tekerlek onu takip eder
Hangi yaşta olursak olalım bir gayemiz olmalı Hedefine hizmet etmeyecek yanlış amaçlar belirleyenler gereksiz yükler edinirler ve gün gelir bu yüklerin altında ezilirler.Hedefini yanlışsız belirlemiş olan insan ise her türlü zahmete göğüs geren .yaşama sevincini kaybetmeyen, yoluna hırsla değil sabır ve istikrarla devam eden , gelişirken geliştirmeyi hedefleyen,ben kimim ?sorusuna yanlışsız yanıt verebilen ,kendi karakteriyle uyumlu amacını hakikat belirlemiş ve on iki den vurmaya hazır insandır vesselam…..
Kendimiz kaybolmuşken kaybettiğimiz çocuklarımızı nerede bulacağız.
İşte bu yüzden bugünün gençlerinin maksat mahrumu olmalarının nedenlerinden biri de ebeveynlerin toplumsal medyayı bir sorunu erteleme, unutma,yok sayma yeri olarak görmesi. Memnunluğu meskeninde değil dışarıda arama gayreti. Hem artık sokağa çıkmaya da gerek yok tüm dünya meskeninin içinde nasılsa….. oyalandığı şeyden memnun olan kişi zoru seçmez kolayın peşine düşer geçip giden vaktin, ömrünün en hoş yılları olduğunu ona unutturacak kadar tesirli bir uyuşturucudur toplumsal medya….
Beyinleri uyuşan insanın gaye belirleyecek hali olmadığı üzere amaca odaklanacak iradesi de olmaz.
Tahlil bulabilmek için öncelikle sevdiklerimizin gözünün içine bakmalı,sözlerden evvel hal lisanını anlamalı, duygusal gereksinimlerini karşılamalı. Lakin hepsinden evvel kendine dönmeli.Hayatımızı bölen, anı yaşamamızın önündeki en değerli pürüz haline gelen cep telefonlarının bildirimlerini kapatacak iradeye sahip
olmalı. Kendisinden yardım isteyen evladının sıkıntısını dinlerken elde telefon açılan sayısız pencereyle dünyanın bir ucundan öbür ucuna haber alıp anlık his geçişleriyle çocuğunun var gördüğü sorunun ebeveyni tarafından kolaylaştırılması yada yok sayılması telafisi olmayan ruhun ölmesine aracılık etmekten diğer birşey değil maalesef.
Mehmet Akifin satırları geliyor akla
Kendi sağlam hissi ölmüş,ruhu ölmüş milletin !
İşte en fecisi hüsranın felaketin heybetin
