Manik devir bir his ve devamında davranış çoşkunluğu halidir. Kişi çok sevinçli, çok öfkeli ve çoşkuludur. Zihninden kanılar çok süratli bir biçimde akmaktadır. Bu durum konuşmasına ve davranışlarına yansır. Çok süratli konuşur, konsantrasyon sorunları yaşar ve abartılı davranışlar gözlenir. Çarçabuk riskli durumlara atılıp, rastgele bir mevzuda öfkeli tartışmalara girişebilirler. Uykuya olan muhtaçlık azalır. Yaklaşık 4-7 gün ortasında seyreder. Van Gough üzere birçok değerli sanatkarın bu hastalığa sahip olduğu ve en kıymetli yapıtlarını muhtemelen bu manik ataklar sırasında ortaya çıkardıkları düşünülmektedir.
Bazılarına nazaran bu durum kulağa güzel gelebilir. Fakat bu gücün taşması durumu daima devam etmemekte ve yerini tam aykırısı bir his durumuna bırakmaktadır.
Depresyon devri ise manik devir sonrası isteksizlik, mutsuzluk, karamsarlık, suçluluk, hayattan zevk almama ve uzun periyodik devam edip tedavi edilmemesi halinde sonucu intihar teşebbüslerine kadar varan bir süreç olarak gözlemlenebilmektedir. Kişi bu his geçişlerini bazen uzun müddet yaşamayabilir. Lakin bir mühlet sonra tekrar bu his dengesizliği ortaya çıkabilir ve bazen bir gün içinde çeşitli his geçişleri olarak görülürken kimi periyotlar ise bir haftalık manik periyotlar sonrası aylarca süren depresyon atakları olarak kendini gösterebilir. Yani bu hastalığa sahip beşerler hayatları boyunca bu hastalıkla yaşamak durumdadırlar diyebiliriz. Lakin ilaç ve psikoterapiyle atakların şiddeti düşürülebilir ve hastalığın daha denetimli seyri sağlanabilir.
Her hastalıkta olduğu üzere teşhis da geç kalınmaması değerli. Sonrasında ise uygun tedavi sistemleriyle hastalık denetim altında tutulabilir. Bunun yanı sıra, kişinin kendisinin ve ailesinin bu hastalığı çok güzel tanımaları ve de kabullenmeleri çok kıymetlidir. Böylelikle atak devirlerini daha az krizle ve zararsız atlatmanın tekniklerini geliştirebilirler. Birçok hasta teşhis konulduktan sonra rahatladıklarını ve bu hastalıkla daha kolay baş edebilmeye dair teknikler geliştirdiklerini söz etmektedirler. Lakin bu hastalar toplumda etiketlenebilmekte ve iş ömrü üzere birçok alanda pürüzlerle karşılaşmaktadırlar.
Unutmayın ki hiç kimse bu tıp bir hastalıkla doğmayı istemez, lakin kimilerimiz bu ömrü deneyimlemek zorunda kalır. Onların yaşadıkları bu süreci eleştirmeden, anlayış ve müsamahayla karşılamak onlara sunabileceğimiz tahminen de birinci dayanak olabilir.
